نفس بده که برایت نفس نفس بزنم

بی نفس ،بی رمق..

من همان پرنده ام که مدتهاست گوشه ی قفسش افتاده نه برای اینکه بازرگان را فریب دهد ،نه به شوق آزادی! بی رمق افتاده و هر از گاه پلک باز می کند ببیند بازرگان اصلا حواسش هست که روزی پرنده ای را در این قفس انداخته.

در قفس را هم که باز کند نمی روم!

می داند که نمی روم.اصلا آسمان برای پرنده ایست که آزادی بخواهد.

مونالیزا

هیچ هم زیبا نبودی من تو را زیبا کشیدم

بی جهت اغراق کردم دلبر و رعنا کشیدم

از لءوناردو داوینچی عذرخواهی می کنم که

این همه عکس تو را مثل مونالیزا کشیدم

تو نمی دانستی اصلا شهرزاد قصه ها چیست

من هزار ویک شب از موهای تو یلدا کشیدم

دلخوش نیلوفری در گوشه ی مرداب بودم

من تو را مهتاب گون تا آسمان بالا کشیدم

نه عسل،گس بود طعم بوسه هایی که ندادی

من چه احمق خانه ات را قصرکندوها کشیدم

چشم تو معمولی اما من میان شعرهایم

زورقی با پلک پارو در دل دریا کشیدم

من چه بی انصاف بودم با ترازوی دلم که

تارمویت را برابر با همه دنیا کشیدم

باچه رویی بعد از این شعرنظامی رابخوانم

بسکه مجنون بودم و بیخود تو را لیلا کشیدم

قسمتی از غزل شهراد میدری