که تو همیشه همانی...

نشسته اند ملخ های شک به برگ یقینم

ببین چه زرد مرا می جوند – سبزترینم

ببین چگونه مرا ابر کرد - خاطره هایی

که در یکایک شان می شد آفتاب ببینم

شکستنی شده ام اعتراف می کنم  اما

ز جنس شیشه ی عمر تو ام مزن به زمینم

برای پر زدن از تو خوشا مرام عقابان

کبوترانه چرا باید از تو دانه بچینم؟

نمی رسند به هم دست اشتیاق تو و من

که تو همیشه همانی ، که من همیشه همینم

محمد علی بهمنی